Voetballer - Frankrijk

Het nationale voetbalelftal van Frankrijk vertegenwoordigt Frankrijk in het internationale voetbal en staat onder toezicht van de Franse voetbalbond, ook bekend als FFF. De kleuren van het team zijn blauw, wit en rood, en de coq gaulois is het symbool van het team. Frankrijk staat in de volksmond bekend als Les Bleus (De Blauwen). Ze zijn de regerende wereldkampioenen, nadat ze de meest recente WK-finale in 2018 hebben gewonnen.

Frankrijk speelt zijn thuiswedstrijden in het Stade de France in Saint-Denis, Île-de-France. Ze wonnen twee FIFA World Cups, twee UEFA Europese Kampioenschappen, twee FIFA Confederations Cups, een CONMEBOL-UEFA Cup of Champions en een UEFA Nations League titel. Frankrijk kende veel van zijn successen in drie verschillende tijdperken: respectievelijk in de jaren 1980, eind jaren 1990/begin jaren 2000 en eind jaren 2010, wat resulteerde in tal van grote onderscheidingen. Frankrijk was een van de vier Europese ploegen die deelnamen aan het eerste wereldkampioenschap voetbal in 1930. Achtentwintig jaar later eindigde het team, onder leiding van Raymond Kopa en Just Fontaine, op de derde plaats tijdens de FIFA Wereldbeker van 1958.

Onder leiding van drievoudig Ballon d'Or-winnaar Michel Platini won Frankrijk in 1984 UEFA Euro 1984 (zijn eerste officiële titel), een CONMEBOL-UEFA Cup of Champions (1985) en bereikte het nog eens twee halve finales van het WK (1982 en 1986). Frankrijk bereikte echter pas zijn hoogtepunt vanaf de jaren 1990, met de oprichting van INF Clairefontaine.

Onder aanvoering van Didier Deschamps en met Zinedine Zidane op het veld wonnen Les Bleus de FIFA Wereldbeker in 1998 en zegevierden ze tijdens UEFA Euro 2000. Ze wonnen ook de FIFA Confederations Cup in 2001 en 2003. Drie jaar later drong Frankrijk door tot de finale van het wereldkampioenschap voetbal 2006, waar het op strafschoppen met 5-3 verloor van Italië. Een decennium later bereikte het team de finale van het UEFA Europees kampioenschap, waar ze in extra tijd met 1-0 verloren van Portugal. Twee jaar later won Frankrijk de 2018 FIFA World Cup, zijn tweede titel in die competitie, door Kroatië met 4-2 te verslaan in de eindstrijd op 15 juli 2018. Tot slot werd het Franse team het eerste Europese nationale team dat alle mogelijke seniorencompetities van de FIFA en de confederatie heeft gewonnen na het winnen van de UEFA Nations League in oktober 2021.

Geschiedenis

Het nationale voetbalelftal van Frankrijk werd opgericht in 1904 rond de tijd van de oprichting van de FIFA op 21 mei 1904 en betwistte zijn eerste officiële internationale wedstrijd op 1 mei 1904 tegen België in Brussel, die eindigde in een 3-3 gelijkspel. 

In juli 1930 nam Frankrijk deel aan de FIFA Wereldbeker, die voor het eerst in Uruguay werd gehouden. In hun allereerste wereldbekerwedstrijd versloeg Frankrijk Mexico met 4-1 in het Estadio Pocitos in Montevideo. Op de Wereldbeker van 1934 werd Frankrijk in de openingsronde uitgeschakeld en verloor het met 3-2 van Oostenrijk. Frankrijk was gastheer op de Wereldbeker van 1938 en bereikte de kwartfinale. Het verloor met 3-1 van titelverdediger Italië.

In de jaren 1950 kreeg Frankrijk zijn eerste Gouden Generatie, bestaande uit spelers als Just Fontaine, Raymond Kopa, Jean Vincent, Robert Jonquet, Maryan Wisnieski, Thadée Cisowski, en Armand Penverne. Op de Wereldbeker van 1958 bereikte Frankrijk de halve finales en verloor van Brazilië. In de derde finalewedstrijd versloeg Frankrijk West-Duitsland met 6-3.  Frankrijk was in 1960 gastheer van het eerste Europese voetbalkampioenschap van de UEFA en bereikte voor het tweede achtereenvolgende internationale toernooi de halve finales. In de halve finale nam Frankrijk het op tegen Joegoslavië en werd het met 5-4 verslagen, hoewel het in de 75e minuut met 4-2 voorstond. In de derde finalewedstrijd werd Frankrijk met 2-0 verslagen door de Tsjecho-Slowaken.

In de jaren '60 en '70 ging het bergafwaarts met Frankrijk, dat onder verschillende managers speelde en er niet in slaagde zich voor talrijke internationale toernooien te kwalificeren.

Onder Hidalgo bloeide Frankrijk op, vooral dankzij de verdiensten van grote spelers als verdedigers Marius Trésor en Maxime Bossis, spits Dominique Rocheteau en middenvelder Michel Platini, die samen met Jean Tigana, Alain Giresse en Luis Fernández het "carré magique" ("Magische Plein") vormden, dat de verdediging van tegenstanders zou achtervolgen, te beginnen op het WK 1982, waar Frankrijk de halve finales bereikte en verloor op strafschoppen van rivalen West-Duitsland. De halve finale wordt beschouwd als een van de grootste wedstrijden in de geschiedenis van het WK en werd ontsierd door controverse. Twee jaar later behaalde Frankrijk zijn eerste grote internationale eer met het winnen van Euro 1984, dat ze organiseerden. Onder leiding van Platini, die negen doelpunten op zijn naam schreef, versloeg Frankrijk Spanje met 2-0 in de finale. Platini en Bruno Bellone scoorden de doelpunten. Na de Euro-triomf verliet Hidalgo het team en werd vervangen door oud-international Henri Michel. In een jaar tijd won Frankrijk drie van de vier grote internationale trofeeën. Op de Wereldbeker 1986 was Frankrijk favoriet om de wedstrijd te winnen en voor de tweede opeenvolgende keer bereikte het de halve finales waar het West-Duitsland trof. Opnieuw verloren ze echter. Een 4-2 overwinning op België leverde Frankrijk de derde plaats op.

In 1988 opende de FFF het Nationaal Voetbalinstituut van Clairefontaine. De openingsceremonie werd bijgewoond door de toenmalige president van Frankrijk, François Mitterrand. Vijf maanden na de opening van Clairefontaine werd manager Henri Michel ontslagen en vervangen door Michel Platini, die er niet in slaagde het team naar de Wereldbeker van 1990 te krijgen. Platini leidde de ploeg wel naar Euro 1992.

Onder Jacquet beleefde de nationale ploeg zijn triomfjaren. De ploeg, die bestond uit veteranen die er niet in slaagden de wereldbeker van 1994 te bereiken, kreeg gezelschap van invloedrijke jongeren, zoals Zinedine Zidane. De ploeg begon goed en bereikte de halve finales van Euro 1996, waar ze op strafschoppen met 6-5 verloren van Tsjechië. In het volgende grote toernooi van het team, de Wereldbeker van 1998, leidde Jacquet Frankrijk naar glorie door Brazilië in de finale in het Stade de France in Parijs met 3-0 te verslaan. Jacquet trad af na de triomf van de Wereldbeker en werd opgevolgd door assistent Roger Lemerre die hen door Euro 2000 loodste. Onder leiding van FIFA Wereldspeler van het Jaar Zidane versloeg Frankrijk Italië met 2-1 in de finale. David Trezeguet scoorde het gouden doelpunt in de extra tijd. De overwinning bezorgde de ploeg de eer de eerste nationale ploeg te zijn die zowel de wereldbeker- als de eurotitel in de wacht sleepte sinds West-Duitsland dat in 1974 deed, en het was ook de eerste keer dat een regerend wereldbekerwinnaar de euro won. Na het resultaat werd de nationale ploeg van Frankrijk naar de eerste plaats op de FIFA-wereldranglijst geschoven.

Frankrijk slaagde er in de daaropvolgende toernooien niet in dat tempo vast te houden. Hoewel de ploeg in 2001 de FIFA Confederations Cup won, werd Frankrijk op het WK 2002 in de eerste ronde uitgeschakeld. Een van de grootste schokken in de geschiedenis van het WK was de 1-0 nederlaag tegen het debuterende Senegal in de openingswedstrijd van het toernooi. Frankrijk werd het tweede land dat in de eerste ronde werd uitgeschakeld terwijl het in het bezit was van de WK-kroon, de eerste was Brazilië in 1966. Na de World Cups van 2010, 2014 en 2018 werden ook Italië, Spanje en Duitsland aan deze lijst toegevoegd. Nadat Frankrijk onderaan in de groep was geëindigd, werd Lemerre ontslagen en vervangen door Jacques Santini. Een op volle sterkte spelend team begon sterk aan Euro 2004, maar ze werden in de kwartfinales verrast door de uiteindelijke winnaars Griekenland. Santini nam ontslag als coach en Raymond Domenech werd gekozen als zijn vervanger. Frankrijk had het moeilijk in de vroege kwalificaties voor het Wereldkampioenschap 2006. Dit zette Domenech ertoe aan een aantal oud-spelers over te halen zich te kwalificeren, wat lukte na een overtuigende 4-0 zege op Cyprus op de laatste dag van de kwalificatie. In de eindfase van het Wereldkampioenschap 2006 eindigde Frankrijk ongeslagen in de groepsfase en drong helemaal door tot de finale, waar het onder meer Spanje, Brazilië en Portugal versloeg. Frankrijk speelde in de finale tegen Italië, maar slaagde er niet in de winnende treffer te maken. Italië won met 5-3 op strafschoppen en kroonde zich tot wereldkampioen.

Frankrijk begon sterk aan de kwalificatieronde voor Euro 2008 en kwalificeerde zich voor het toernooi, ondanks twee nederlagen tegen Schotland. Frankrijk werd uitgeschakeld tijdens de groepsfase van het toernooi nadat het was geplaatst in de groep des doods (met Nederland en Italië).Net als de vorige WK-kwalificatiecampagne van de ploeg, kende de 2010-campagne een teleurstellende start met Frankrijk dat desastreuze verliezen leed en ongeïnspireerde overwinningen boekte. Frankrijk eindigde uiteindelijk als tweede in de groep en verdiende een plaats in de UEFA play-offs tegen de Republiek Ierland voor een plaats in Zuid-Afrika. In de eerste ronde versloeg Frankrijk de Ieren met 1-0 en in de tweede ronde speelde het, onder omstreden omstandigheden, met 1-1 gelijk om zich te kwalificeren voor het Wereldkampioenschap.

In de eindfase van het WK 2010 bleef het team onder de verwachtingen presteren en werd het in de groepsfase uitgeschakeld. Na afloop van het WK-toernooi nam bondsvoorzitter Jean-Pierre Escalettes ontslag uit zijn functie.

Domenech, wiens contract was afgelopen, werd als hoofdcoach opgevolgd door oud-international Laurent Blanc. Op 23 juli 2010 schorste de FFF op verzoek van Blanc alle 23 spelers van de WK-selectie voor de vriendschappelijke wedstrijd van de ploeg tegen Noorwegen na afloop van het WK. Op 6 augustus werden vijf spelers die geacht werden een belangrijke rol te hebben gespeeld in de trainingsboycot disciplinair gestraft voor hun rol.

Op Euro 2012 in Polen en Oekraïne bereikte Frankrijk de kwartfinales, waar ze werden verslagen door de uiteindelijke kampioen Spanje. Na het toernooi nam bondscoach Laurent Blanc ontslag en werd opgevolgd door Didier Deschamps, die Frankrijk naar de glorie leidde tijdens het WK 1998 en Euro 2000. Zijn team kwalificeerde zich voor het WK 2014 door Oekraïne te verslaan in de play-offs, en Deschamps verlengde vervolgens zijn contract tot Euro 2016. Frankrijk miste stermiddenvelder Franck Ribéry door een blessure en verloor van de uiteindelijke kampioen Duitsland in de kwartfinales door een vroege goal van Mats Hummels. Paul Pogba werd tijdens het toernooi bekroond met de prijs voor Beste Jonge Speler.

Frankrijk kwalificeerde zich automatisch als gastheer voor Euro 2016. Karim Benzema en Hatem Ben Arfa maakten geen deel uit van de selectie. Frankrijk werd geloot in Groep A van het toernooi samen met Roemenië, Zwitserland en Albanië. Frankrijk won de groep met overwinningen op Roemenië en Albanië en een doelpuntloos gelijkspel tegen Zwitserland en zou het in de ronde van zestien opnemen tegen de Republiek Ierland. Ierland nam al na twee minuten de leiding door een omstreden toegekende strafschop, die werd omgezet door Robbie Brady. Door een treffer van Antoine Griezmann won Frankrijk echter met 2-1 en plaatste zich voor de kwartfinales. Daar versloegen ze het veerkrachtige IJsland met 5-2 en plaatsten zich voor de halve finale tegen wereldkampioen en medefavoriet Duitsland. Frankrijk won de wedstrijd met 2-0 en boekte zo hun eerste overwinning op Duitsland op een groot toernooi sinds 1958. Frankrijk werd in de finale echter met 1-0 verslagen door Portugal dankzij een doelpunt van Eder in de extra tijd. Griezmann werd uitgeroepen tot Speler van het Toernooi en kreeg ook de Gouden Loper naast zijn plaats in het Elftal van het Toernooi, samen met Dimitri Payet. De nederlaag betekende dat Frankrijk het tweede land werd dat de finale op eigen bodem verloor, nadat Portugal de finale in 2004 verloor van Griekenland.

In 2018 FIFA World Cup kwalificatie, Frankrijk bovenaan hun groep met 23 punten, 7 overwinningen, 2 gelijkspelen en een keer verliezen, hoewel hun twee gelijke spelen waren tegen aanzienlijk zwakkere landen, gelijkspel 0-0 met Wit-Rusland in hun openingswedstrijd en tegen Luxemburg, niet in geslaagd om een overwinning te behalen tegen de laatste sinds 1914, bijna 103 jaar. Hun enige nederlaag van de kwalificatiefase was tegen Zweden; 2-1 verlies in de laatste paar minuten na een fout van keeper Hugo Lloris. Frankrijk verzekerde zich van kwalificatie voor de Wereldbekerfinale door een 2-1 overwinning op Wit-Rusland, nadat het een paar weken eerder Nederland thuis met 4-0 had verslagen. Ze werden ingedeeld tegen Australië, Peru en Denemarken in een groep waarin ze als zwaar favoriet werden beschouwd. Door de kracht en de waarde van hun ploeg werd Frankrijk door velen getipt als een van de favorieten voor de titel. Frankrijk had echter een enigszins teleurstellende prestatie in de groepsfase, met slechts een 2-1 overwinning op Australië en een 1-0 overwinning op Peru, gevolgd door een wedstrijd tegen Denemarken die eindigde in een 0-0 gelijkspel. Frankrijk versloeg Argentinië met 4-3 in de ronde van zestien en vervolgens Uruguay met 2-0 om zich te plaatsen voor de halve finales, waar ze België met 1-0 versloegen dankzij een doelpunt van verdediger Samuel Umtiti. Frankrijk benaderde deze halve finale op een diametraal tegenovergestelde manier als Japan in de ronde van 16 tegen diezelfde Belgen: Les Bleus speelden laag blok om geen ruimte te laten aan de Belgen en in de tegenaanval was deze defensieve aanpak succesvol in tegenstelling tot het te offensieve en open spel van Japan (wat leidde tot de drie Belgische doelpunten terwijl Japan met 2-0 voorstond), ook al leidde dit tot kritiek van sommige Belgische spelers die vonden dat ze beter waren dan Frankrijk. Op 15 juli versloeg Frankrijk Kroatië in de finale met 4-2 om de Wereldbeker voor de tweede keer te winnen. Didier Deschamps werd de derde man die de Wereldbeker won als speler en als coach en werd ook de tweede man die de titel won als aanvoerder en als coach. Kylian Mbappé kreeg de prijs voor Beste Jonge Speler en Antoine Griezmann kreeg de Bronzen Bal en de Zilveren Laars voor hun prestaties tijdens het toernooi. Met het scoren in de finale werd Mbappé pas de tweede tiener die scoorde in een WK-finale, de laatste was Pelé in 1958.

Als titelverdedigers in de UEFA Nations League 2022-23 hebben de Fransen, met nog twee wedstrijden te gaan en zonder kans op het bereiken van de Final Four, ondermaatse prestaties geleverd. Ze begonnen met een 1-2 nederlaag thuis tegen de Denen. Daarna pakten ze 2 punten in twee uitwedstrijden tegen Kroatië en Oostenrijk, maar later werd hun de kans ontnomen om hun groep te leiden omdat ze voor het eerst in de geschiedenis verloren van de Kroaten. Op dit moment staat Frankrijk onderaan in de groep met slechts 2 punten met nog twee wedstrijden te gaan, waardoor het voor de allereerste keer dreigt te degraderen naar League B.

Thuisstadion

In de beginjaren van Frankrijk wisselde het nationale stadion van de ploeg tussen het Parc des Princes in Parijs en het Stade Olympique Yves-du-Manoir in Colombes. Frankrijk speelde ook wedstrijden in het Stade Pershing, Stade de Paris en het Stade Buffalo, maar in mindere mate. In de loop der jaren begon Frankrijk ook wedstrijden buiten Parijs te organiseren, zoals in het Stade Marcel Saupin in Nantes, het Stade Vélodrome in Marseille, het Stade de Gerland in Lyon en het Stade de la Meinau in Straatsburg.

Na de renovatie van het Parc des Princes in 1972, waardoor het stadion de grootste capaciteit van Parijs kreeg, verhuisde Frankrijk definitief naar deze locatie. Het team speelde nog wel vriendschappelijke wedstrijden en kleine kwalificatiewedstrijden voor de FIFA Wereldbeker en het UEFA Europees kampioenschap voetbal op andere locaties. Twee keer heeft Frankrijk thuiswedstrijden gespeeld in een Frans overzees departement - in 2005 tegen Costa Rica in Fort-de-France (Martinique) en in 2010 tegen China in Saint Pierre (Réunion). Beide wedstrijden waren vriendschappelijke wedstrijden.

Kits en wapenschild

Het nationale elftal van Frankrijk heeft een driekleurensysteem dat bestaat uit blauw, wit en rood. De drie kleuren van het team zijn afkomstig van de nationale vlag van Frankrijk, bekend als de tricolore. Niettemin was het eerste shirt van Frankrijk (zoals te zien in hun eerste officiële interland tegen België in 1904) wit, met het embleem van de twee aan elkaar gekoppelde ringen van USFSA -het lichaam dat toen de sport in Frankrijk controleerde- aan de linkerkant.

Frankrijk draagt normaal blauwe shirts, witte shorts en rode sokken thuis (gelijkaardige opstelling als Japan), terwijl, wanneer het team op weg is, het een volledig witte combinatie gebruikt of rode shirts, blauwe shorts en blauwe sokken draagt, waarbij de eerste de meest gangbare is. Tussen 1909 en 1914 droeg Frankrijk een wit shirt met blauwe strepen, witte shorts en rode sokken. In een Wereldbekerwedstrijd tegen Hongarije in 1978 in Mar del Plata, arriveerden beide teams in Estadio José María Minella met witte tenues, dus speelde Frankrijk in groen-wit gestreepte shirts geleend van Club Atlético Kimberley.

Vanaf 1966 liet Frankrijk zijn shirts tot 1971 maken door Le Coq Sportif. In 1972 sloot Frankrijk een overeenkomst met de Duitse fabrikant van sportkleding Adidas als leverancier van de teamkleding. In de 38 jaar die volgden, onderhielden de twee een gezonde relatie: Frankrijk won Euro 1984, de Wereldbeker van 1998 en Euro 2000 terwijl het de beroemde driekleurige drie strepen van Adidas droeg. Tijdens de wereldbeker van 2006 droeg Frankrijk in alle vier de knock-outwedstrijden, waaronder de finale, een volledig witte tenue. Op 22 februari 2008 kondigde de FFF aan dat het partnerschap met Adidas per 1 januari 2011 zou worden beëindigd en zou overgaan op Nike. De ongekende deal werd gewaardeerd op 320 miljoen euro over zeven jaar (1 januari 2011 - 9 juli 2018), waardoor het blauwe shirt van Frankrijk het duurste ooit in de geschiedenis van het voetbal werd.

De eerste France kit gedragen in een groot toernooi geproduceerd door Nike was de Euro 2012 strip, die volledig donkerblauw was en goud gebruikte als accentkleur. In februari 2013 onthulde Nike een volledig babyblauw wisselshirt.

Voorafgaand aan Frankrijks gastheer van Euro 2016, onthulde Nike een nieuwe, onconventionele kit set: blauwe shirts en shorts met rode sokken thuis, witte shirts en shorts en met blauwe sokken uit. Het uitshirt zoals gedragen in de pre-Euro vriendschappelijke wedstrijden en vrijgegeven aan het publiek had ook een blauwe mouw en een rode mouw als verwijzing naar de "tricolore". Als gevolg van de UEFA-reglementen was Frankrijk echter gedwongen een aangepaste versie te dragen met de mouwkleuren bijna onverzadigd in hun Euro 2016 groepsfase wedstrijd tegen Zwitserland, die verder werd gedragen tijdens 2018 WK-kwalificatie.

Bijnaam

Frankrijk wordt door de media en supporters vaak Les Bleus (De Blauwen) genoemd, wat de bijnaam is die wordt geassocieerd met alle internationale sportteams van Frankrijk vanwege de blauwe shirts die elk team draagt. Het team wordt ook wel Les Tricolores of L'Equipe Tricolore (Het driekleurenteam) genoemd, vanwege het gebruik van de nationale kleuren van het land: blauw, wit en rood. 

FIFA Wereldbeker

Frankrijk was een van de vier Europese ploegen die deelnamen aan het eerste wereldkampioenschap in 1930 en heeft aan 15 FIFA-wereldkampioenschappen deelgenomen, goed voor de zesde plaats. Het nationale team is een van de acht nationale teams die ten minste één FIFA-wereldbeker hebben gewonnen. Het Franse team won zijn eerste wereldbeker titel in 1998. Het toernooi werd gespeeld op eigen bodem en Frankrijk versloeg Brazilië met 3-0 in de eindstrijd.

In 2006 eindigde Frankrijk als tweede en verloor het op strafschoppen met 5-3 van Italië. De ploeg eindigde ook twee keer op de derde plaats in 1958 en 1986 en één keer op de vierde plaats in 1982. De slechtste resultaten van de ploeg in de competitie waren eliminaties in de eerste ronde in 2002 en 2010. In 2002 leed het team een onverwacht verlies tegen Senegal en verliet het het toernooi zonder een doelpunt te maken, terwijl in 2010 een Frans team verscheurd door conflicten tussen de spelers en de staf twee van de drie wedstrijden verloor en de andere gelijk speelde.

In 2014 drong Frankrijk door tot de kwartfinale voordat het verloor van de uiteindelijke kampioen, Duitsland, 1-0.In 2018 versloeg Frankrijk Kroatië met 4-2 in de eindstrijd en won het WK voor de tweede keer.

Europees kampioenschap UEFA

Frankrijk is een van de meest succesvolle landen op het UEFA Europees Kampioenschap met twee titels in 1984 en 2000. De ploeg staat net onder Spanje en Duitsland die elk drie titels hebben gewonnen. Frankrijk was in 1960 gastheer van de eerste wedstrijd en heeft aan negen toernooien van het UEFA Europees kampioenschap deelgenomen, goed voor de vierde plaats. Het team won zijn eerste titel op eigen bodem in 1984 en werd geleid door Ballon d'Or-winnaar Michel Platini. In 2000 won het team, onder leiding van FIFA Wereldspeler van het Jaar Zinedine Zidane, zijn tweede titel in België en Nederland.