Voetballer - Kameroen

Kameroen

Het nationale voetbalelftal van Kameroen, waarvan de spelers bekend staan als de Indomitable Lions, is de nationale voetbalvertegenwoordiger van Kameroen en staat onder bescherming van de Fédération Camerounaise de Football.

Kameroen is historisch gezien een van de sterkste nationale ploegen in de CAF. Het heeft de African Cup of Nations vijf keer gewonnen (1984, 1988, 2000, 2002, 2017) en heeft in dezelfde competitie twee tweede plaatsen (1986 en 2008), twee derde plaatsen (1972, 2021) en één vierde plaats (1992) behaald. Het is ook de nationale ploeg met het grootste aantal Afrikaanse Ballon d'Or-winnaars, 11 (4 Eto'o, 2 Milla en N'Kono, 1 Onguéné, Abega en Mboma), met een grote voorsprong op Ghana (6) en Nigeria (5).

Het is de meest aanwezige Afrikaanse nationale ploeg in de eindfasen van het WK: het telt 7 deelnames aan het evenement, waar het in 1990 de kwartfinales bereikte (continentaal record samen met Senegal in 2002 en Ghana in 2010). In 2003 bereikten de leeuwen de finale van de Confederations Cup waar ze, nog na de tragische dood van Marc-Vivien Foé op het veld tijdens de halve finale tegen Colombia, werden verslagen door Frankrijk op de golden goal. Zelfs in deze competitie is Kameroen het Afrikaanse team dat het verst is gekomen. Het is ook, samen met Nigeria, een van de twee Afrikaanse nationale ploegen die goud hebben gewonnen op de Olympische Spelen, met de Olympische nationale ploeg in 2000.

Kameroen kan ook bogen op de door de CAF verkozen Afrikaanse Voetballer van de Eeuw, Roger Milla, evenals de topscorer in de geschiedenis van de African Cup of Nations, Samuel Eto'o, en de recordbrekende speler van het toernooi, Rigobert Song.

Op de FIFA-ranking, die sinds augustus 1993 bestaat, was de best behaalde plaats de 11e plaats in november 2006, terwijl de slechtste plaats de 79e plaats was in februari 2013; vanaf februari 2022 bezet het de 38e plaats op de ranglijst.

Van de jaren 1920 tot de jaren 1960

Voetbal deed zijn intrede in Kameroen in het begin van de jaren 1920. In 1924 werd de eerste Kameroense voetbalploeg, de Club athlétique du Cameroun (CAC), opgericht.

In september en oktober 1950 speelde een selectie van Kameroense spelers een reeks wedstrijden in Frankrijk, waaronder één tegen Nice (ze verloren met 3-2). Eind jaren vijftig maakten de eerste Kameroense voetballers hun debuut in de Franse competitie.

Van de jaren zestig tot de jaren tachtig

Na de oprichting van de Kameroense voetbalbond in 1959 maakte het nationale voetbalelftal van Kameroen zijn officiële internationale debuut op 13 april 1960, het jaar van de onafhankelijkheid van het land. In 1962 sloot de federatie zich officieel aan bij de FIFA en drie jaar later werd zij lid van de CAF. Ondanks de overwinning van Oryx Douala in 1964 in de eerste editie van de African Champions Cup, was de voetbalbeweging van Kameroen nog geen uiting van een van de meest succesvolle nationale ploegen van het continent.

Als debutant in de kwalificaties voor de Afrika Cup of Nations van 1968 werd Kameroen in de voorronde uitgeschakeld en zelfs twee jaar later ging het er in de eerste ronde uit, zij het slechts met doelsaldo. De African Cup of Nations van 1972 werd in Kameroen gehouden: het land was voor de gelegenheid uitgerust met grote stadions, waaronder het Ahmadou Ahidjo Stadion in Yaoundé en het Reunification Stadium in Douala. De thuisploeg slaagde erin de halve finales te bereiken, waar ze werden verslagen, en in de finale om de derde plaats versloegen ze Zaïre. In oktober 1972 kregen de spelers van het team bij presidentieel decreet de bijnaam "Ontembare Leeuwen".

Nadat Kameroen er de volgende vier edities van de African Cup of Nations niet in was geslaagd zich te plaatsen voor de eindfase van het toernooi, bleef het ook de kwalificatie voor het WK mislopen, wat zeer ingewikkeld was voor de Afrikaanse nationale ploegen, waarvoor lange tijd slechts één plaats was gereserveerd.

Van de jaren tachtig tot de jaren negentig

Na zich opnieuw te hebben gekwalificeerd voor de African Cup of Nations in 1982 (ze gingen er in de eerste ronde uit), kwalificeerde het Kameroen van Thomas N'Kono en Roger Milla zich voor het eerst voor de World Cup in Spanje 1982, waar ze drie keer gelijk speelden in de groep, twee keer 0-0 tegen Polen en Peru en een 1-1 gelijkspel tegen de toekomstige toernooiwinnaars Italië, die alleen van de Afrikanen wonnen omdat ze één doelpunt meer hadden gescoord, aangezien de punten en het doelsaldo gelijk waren. Kameroen werd dus uitgeschakeld op het WK zonder ook maar één wedstrijd te verliezen, en werd daarmee het eerste Afrikaanse team dat geen enkele wedstrijd verloor op het WK, en bleef acht jaar lang het enige nationale team dat in zijn geschiedenis nooit verslagen werd op het belangrijkste voetbaltoernooi.

In 1984 behaalde Kameroen het eerste succes van de Afrika Cup of Nations, door in de finale met 3-1 van Nigeria te winnen. In 1986 bereikten de verdedigende kampioenen de Lions opnieuw de finale, maar Egypte zegevierde op strafschoppen na een 0-0 gelijkspel in de extra tijd, met Kameroen-spits Milla als topscorer van het toernooi. Het tweede succes van de African Cup of Nations kwam in de derde opeenvolgende finale, in de African Cup of Nations van 1988, waarin Kameroen in de finale opnieuw Nigeria versloeg, 1-0; Milla was opnieuw topscorer van het evenement, ex aequo met drie andere spelers.

Van de jaren 1990 tot de jaren 2000

Na in 1990 zwaar te zijn uitgeschakeld in de eerste ronde van de African Cup of Nations, maakte het 38-jarige Kameroen indruk op het WK 1990. Het versloeg op overtuigende wijze het Argentinië van Maradona, de regerend wereldkampioen, met 1-0 (doelpunt van François Omam-Biyik) en vervolgens ook het Roemenië van Hagi, met overtuigend spel en een dubbelslag van Roger Milla, die de oudste speler werd die ooit op een WK had gescoord. Het dubbele succes verzekerde de Afrikanen van de doorgang naar de ronde voor de laatste wedstrijd van de groep, die ze vervolgens zwaar verloren (4-0) tegen de Sovjet-Unie. De Kameroeners, eerste in de groep en authentieke revelatie van Italia '90, moesten het vervolgens opnemen tegen Colombia en wonnen met 2-1 door een dubbel van Milla. Het 'sprookje' van de ontembare leeuwen werd in de kwartfinales onderbroken door toedoen van Engeland, dat met 3-2 zegevierde na extra tijd. De ploeg, die door het applaus van het Italiaanse publiek werd begroet, werd bij thuiskomst triomfantelijk onthaald: een stoet van vier jeeps met de spelers aan boord paradeerde door de straten van de hoofdstad Yaoundé, op het enthousiasme van alle Kameroeners.

Op de vierde plaats tijdens de African Cup of Nations in 1992 slaagde Kameroen er niet in zich te kwalificeren voor de volgende editie van het toernooi, omdat het kampte met een periode van generatiewisseling die een negatieve invloed had op de resultaten van de ploeg. Na de kwalificatie voor het Wereldkampioenschap 1994 werden de Kameroeners in de eerste ronde uitgeschakeld, na een gelijkspel tegen Zweden (2-2) en twee nederlagen tegen Brazilië (3-0) en Rusland (6-1); in de wedstrijd tegen de Russen werd Milla op 42-jarige leeftijd de oudste speler die in de eindfase van een WK had gespeeld (een record dat jaren later door andere spelers zou worden gebroken) en de oudste speler die in de eindfase van een WK had gescoord, een record dat tot op de dag van vandaag ongeslagen is gebleven.

Tijdens de African Cup of Nations van 1996 werd Kameroen in de eerste ronde uitgeschakeld en tijdens de editie van 1998 ging het in de kwartfinales onderuit. Op het WK 1998 speelde de Kameroense selectie met de jongste speler van het toernooi, de 17-jarige Samuel Eto'o, gelijk tegen Oostenrijk (1-1), werd verslagen door Italië (3-0), en speelde gelijk tegen Chili (1-1), waardoor het uitgeschakeld werd.

Van de jaren 2000 tot de jaren 2020

In 2000 wonnen de Indomitable Lions opnieuw de African Cup of Nations door gastland Nigeria in de finale in Lagos met 4-3 te verslaan op strafschoppen, na 2-2 in de extra tijd; het beslissende schot vanaf de strafschopstip was van verdediger Rigobert Song. Kameroen nam vervolgens als landskampioen deel aan de Confederations Cup 2001, waar het aan het einde van de groepsfase werd uitgeschakeld, na een overwinning op Canada (2-0) en twee nederlagen te hebben geleden. Een nieuwe continentale lauwerkrans werd aan het palmarès van Kameroen toegevoegd in 2002, toen het team de African Cup of Nations won, de triomf van twee jaar eerder herhalend met een 3-2 overwinning op strafschoppen in de finale tegen Senegal, na het 0-0 gelijkspel in de extra tijd. Dankzij hun successen op het continent ging de Kameroense selectie met hoge verwachtingen naar het WK 2002, die echter werden teleurgesteld: het gelijkspel tegen Ierland (1-1) werd gevolgd door een overwinning tegen Saoedi-Arabië (1-0) en een nederlaag tegen Duitsland (2-0), wat fataal bleek voor Kameroen, dat zich niet plaatste voor de ronde van 16.

In 2003 nam Kameroen voor de tweede opeenvolgende keer als Afrikaans kampioen deel aan de Confederations Cup. Na de teleurstelling van de Japans-Koreaanse Wereldbeker, schitterde de ploeg opnieuw in Frankrijk. Zij wonnen hun groep zonder tegendoelpunten, versloegen regerend wereldkampioen Brazilië (1-0), Turkije (1-0) en een blanco gelijkspel met de Verenigde Staten; in de halve finale, tegen Colombia, wonnen de Afrikanen opnieuw met 1-0, maar tijdens de wedstrijd gebeurde er iets tragisch: op het veld viel de Kameroener Marc-Vivien Foé plotseling op de grond, stervend aan een hartaanval. In de finale verloren de Leeuwen, geschokt door het incident, in een sfeer van algemene ontroering, met 1-0 van Frankrijk, zij het slechts door de golden goal: dat blijft de beste prestatie van een Afrikaanse nationale ploeg in de Confederations Cup.

Na in de kwartfinales van de Afrika Cup of Nations 2004 te zijn uitgeschakeld, slaagde Kameroen er niet in zich voor de Wereldbeker 2006 te kwalificeren en ging het enkele maanden later in de kwartfinales van de Afrika Cup of Nations 2006 onderuit door strafschoppen. Twee jaar later bereikten ze in Ghana de finale van de African Cup of Nations, waar ze door Egypte met 1-0 werden verslagen. Eto'o werd topscorer van het evenement met vijf doelpunten.

Tijdens de African Cup of Nations van 2010 werden de ontembare leeuwen in de kwartfinales uitgeschakeld en na een pijnlijke kwalificatie voor de Wereldbeker 2010 naderden ze de eerste Afrikaanse Wereldbeker in de geschiedenis in een sfeer van verhitte controverse, geboren uit controversiële uitspraken van voormalig glorie Roger Milla over de sterspeler van het team, Samuel Eto'o, controverses die op het punt stonden Eto'o ertoe te bewegen de nationale ploeg te verlaten, en een unanieme reactie van solidariteit jegens de aanvoerder van de ontembare leeuwen uitlokten, met zelfs regeringsstandpunten. Nadat de controverse was opgelost na ophelderingen van Milla, werd deze gevolgd door een technische mislukking van de Kameroense expeditie naar Zuid-Afrika: het team leed twee nederlagen in de eerste twee wedstrijden, tegen Japan (1-0) en Denemarken (2-1), werd in de eerste ronde verstoten en verloor vervolgens de derde wedstrijd tegen Nederland (2-1); Rigobert Song werd de enige Afrikaanse voetballer die in vier edities van het WK heeft gespeeld.

Daarna kwam Kameroen in een crisisperiode terecht: het land slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de Afrika Cup of Nations 2012 en de Afrika Cup of Nations 2013, maar kwalificeerde zich wel voor de Wereldbeker 2014, waar het ondanks een uitstekende selectie wel aan de bak kwam,  maar met Eto'o geblesseerd en gedwongen om twee wedstrijden te missen, werd de nationale ploeg opnieuw uitgeschakeld in de eerste ronde na slechts twee wedstrijden, als gevolg van twee nederlagen tegen Mexico (0-1) en Kroatië (0-4), gevolgd door nog een nederlaag tegen gastland Brazilië (1-4). Na een slechte prestatie in de slotfase van de African Cup of Nations van 2015 (laatste plaats in de groep en uitschakeling), veerde de nationale ploeg terug in de slotfase van de African Cup of Nations van 2017 in Gabon, waar de ontembare leeuwen voor de vijfde keer in de geschiedenis Afrikaans kampioen werden, dankzij een comebackoverwinning (2-1) in de finale tegen Egypte. In de Confederations Cup 2017 werden ze aan het einde van de groepsfase uitgeschakeld, na twee nederlagen (2-0 tegen Chili en 3-1 tegen Duitsland) afgewisseld met een gelijkspel (1-1 tegen Australië). Na zich niet te hebben gekwalificeerd voor de Wereldbeker van 2018, gingen de Kameroeners er in de Afrika Cup of Nations van 2019 in de ronde van 16 uit, terwijl ze in de thuiseditie van 2021, gespeeld in 2022, als derde eindigden.

Stadion

Het Ahmadou Ahidjo Stadion is de officiële faciliteit van de nationale ploeg van Kameroen en wordt gebruikt voor alle officiële wedstrijden van de Indomitable Lions. Het bevindt zich in de hoofdstad Yaoundé, waar het in 1972 werd gebouwd, en is genoemd naar president Ahmadou Ahidjo van Kameroen, de eerste van de Afrikaanse natie, die van 1960 tot 1982 in functie was. In 2005 onderging de faciliteit een ingrijpende renovatie die voor een beslissende vernieuwing zorgde. Het stadion is een multi-sportstadion: het wordt hoofdzakelijk gebruikt voor voetbalwedstrijden, maar minder vaak ook voor atletiek. Het is de thuisbasis van twee voetbalclubs uit de hoofdstad, Canon de Yaoundé en Tonnerre de Yaoundé.

Het is het grootste stadion van het land, met een capaciteit van 38.720 zitplaatsen, maar de capaciteit kan indien nodig worden verhoogd door gebruik te maken van staanplaatsen. In 1988 werd hier de afscheidswedstrijd van Roger Milla gespeeld en ter gelegenheid van zijn reis naar Kameroen (17-20 maart 2009) heeft paus Benedictus XVI op 19 maart 2009 in het Ahidjo-stadion de heilige mis opgedragen voor 60 000 mensen.

Logo

Het symbool van de nationale ploeg van Kameroen is de leeuw, wiens gezicht op het wedstrijdshirt is getekend op de plaats van het hart. Aan de leeuw van Kameroen, het wereldberoemde embleem, ontleent de bijnaam van de leden van de nationale ploeg, de ontembare leeuwen. Het symbool van de Kameroense voetbalbond is ook op het shirt getekend.

In 2009 werd het ontwerp van de historische leeuw op het shirt vervangen door een ontwerp van een gestileerde leeuw, nog steeds in de hartpositie, en samen met een nog grotere leeuw, gepositioneerd tussen de rechterschouder en de borst; ook het logo van de federatie veranderde.

Tenue

Het klassieke tenue van Kameroen bestaat uit een groen shirt, aangevuld met een rode korte broek en gele sokken, de drie kleuren van de vlag van het land. Dit tenue is tijdens alle zeven wereldkampioenschappen die de nationale ploeg heeft gespeeld gebruikt, zij het met variaties: in 1982, 1998 en 2002 waren de rugnummers op het shirt geel, in 1990 wit en in 1994 zwart. De tweede trui daarentegen heeft verschillende keren gewisseld tussen wit en geel.