Voetballer - Ivoorkust

Ivoorkust

Het nationale voetbalelftal van Ivoorkust is de nationale voetbalvertegenwoordiger van Ivoorkust en staat onder bescherming van de Fédération Ivoirienne de Football. De bijnaam van de spelers is Les Éléphants (de olifanten).

Het is een van de historisch hoogst gerangschikte Afrikaanse nationale teams. In de prijzenkast staan twee Afrika Cups (1992 en 2015), beide gewonnen in de finale tegen Ghana door strafschoppen, en drie ECOWAS Cups, waarvan twee gewonnen in de thuiswedstrijden. Het heeft vierentwintig keer deelgenomen aan de eindfase van de African Cup of Nations: alleen Egypte heeft het beter gedaan. Het heeft ook deelgenomen aan drie wereldbekerfinales (2006, 2010 en 2014), maar eindigde steeds in de eerste ronde.

Op de FIFA-ranking, die van kracht is sinds augustus 1993, was de beste plaats van Ivoorkust de 12e plaats in februari 2013, terwijl de slechtste plaats de 75e plaats was in maart 2004. Het neemt de 51e plaats in op de ranglijst.

De Ivoriaanse voetbalbond werd in 1960 opgericht en werd in 1961 lid van de CAF. In 1964 sloot het zich aan bij de FIFA.

Het eerste nationale team van Ivoorkust maakte zijn debuut op 13 april 1960, drie maanden voor de officiële onafhankelijkheid van het land (7 augustus), tijdens de Vriendschapsspelen die in Antananarivo (Madagaskar) werden georganiseerd. De olifanten versloegen de naburige vertegenwoordiger uit Dahomey, nu bekend als Benin, met 3-2. In 1961 bereikte de ploeg de finale van de Vriendschapsspelen en werd met 3-2 verslagen door de Franse nationale amateurploeg. In dat toernooi boekte Ivoorkust op 27 december de grootste overwinning uit zijn geschiedenis door de Centraal-Afrikaanse Republiek met 11-0 te verslaan.

1960s

Ivoorkust paste goed in het Afrikaanse voetbalwereldje, het kon rekenen op een goede spelersschare, maar de resultaten waren niet schitterend: de Olifanten haalden in dertig jaar hooguit een paar halve finales van de African Cup of Nations. Meer bepaald bereikten zij tussen 1965 en 1970 tweemaal de derde plaats en eenmaal de vierde plaats, waarna zij een lange crisisperiode ingingen tot 1986, toen zij op het podium terugkeerden.

Halverwege de jaren zestig nam Ivoorkust voor het eerst deel aan de eliminaties van de Afrika Cup of Nations en kwalificeerde het zich voor de editie van 1965 in Tunesië door de kwalificatieronde met Liberia en Congo-Léopoldville te winnen. In de eindronde versloegen ze Congo-Léopoldville met 3-0 en werden ze met 4-1 verslagen door Ghana, het beste Afrikaanse team op dat moment, waardoor ze tweede werden in hun groep. In de troostfinale versloeg de selectie van Alphonse Bissouma Tapé Senegal met 1-0 om derde te worden in het toernooi. De Ivoriaan Eustache Manglé was topscorer van het evenement (3 doelpunten) ex aequo met twee Ghanezen.

In 1968, in Ethiopië, bevestigden de Ivorianen hun derde plaats van drie jaar eerder, opnieuw verslagen door Ghana in de halve finale (4-3) en zegevierend (1-0) in de finale met Ethiopië.

1970s

Het was opnieuw Ghana, in de halve finale (2-1), dat de Ivorianen uitschakelde in de 1970 African Cup of Nations in Soedan. Ivoorkust werd vervolgens vierde en verloor met 1-0 in de troostfinale van de Verenigde Arabische Republiek (nu Egypte). Laurent Pokou was de topscorer van het toernooi met acht doelpunten.

Ondanks de goede resultaten op het continent nam de Ivoriaanse Voetbalbond niet deel aan de eliminaties van het Wereldkampioenschap van 1966 of 1970. Ivoorkust kwam dicht bij kwalificatie voor de Wereldbeker van 1974. Na Sierra Leone en Tunesië te hebben verslagen, gaf het zich in de zomer van 1973 over aan Marokko

Op 2 mei 1971 leden de olifanten de grootste nederlaag uit hun geschiedenis door met 6-2 van Ghana te verliezen. Enkele maanden later slaagden zij er voor het eerst niet in zich te kwalificeren voor de Afrika Cup of Nations. In de African Cup of Nations van 1974 werden ze in de eerste ronde uitgeschakeld, na twee nederlagen tegen Zambia (1-0) en Egypte (2-0) afgewisseld met een gelijkspel tegen Oeganda (2-2)

Op 6 juli 1974 verloor Ivoorkust met 5-1 van Malawi, een nederlaag die tot op heden een van de vier ergste is die de Ivorianen hebben geleden.

De ploeg slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de African Cup of Nations van 1976, uitgeschakeld door Congo Rep. wegens de regel van de uitdoelpunten, en tijdens de voorronde van de African Cup of Nations van 1978 werd de ploeg, ondanks de uitschakeling van Opper-Volta (nu Burkina Faso), nog voor de wedstrijd tegen Mali gediskwalificeerd wegens het opstellen van een speler die niet kon spelen. Het werd verslagen en uitgeschakeld door Nigeria in de kwalificatie voor de Wereldbeker van 1978.

De jaren tachtig

De jaren '80 begonnen slecht. Ivoorkust werd in de eerste ronde van de African Cup of Nations 1980 uitgeschakeld (nederlaag tegen Egypte, remise tegen Nigeria en Tanzania) en schreef zich noch voor de African Cup of Nations 1982, noch voor de World Cup 1982 in.

Het werd derde in de West African Cup van 1983 en 1984. In 1983 en 1987 won het de ECOWAS-Cup, een toernooi waarin het in 1985 tweede werd

Ex officio kwalificeerde zich als organiserend land voor de Afrika Cup of Nations van 1984, maar werd in de eerste ronde uitgeschakeld na twee nederlagen tegen Kameroen en Egypte. Een bronzen medaille in de Afrika Cup of Nations 1986 werd behaald in de editie gespeeld in Egypte, met Abdoulaye Traoré als een van de topscorers van het toernooi.

Ivoorkust slaagde er vervolgens niet in zich te kwalificeren voor de Wereldbeker 1986 en kwam niet verder dan de eerste ronde van de African Cup of Nations 1988, waarin het op strafschoppen werd uitgeschakeld door Algerije.

1990s

Het land slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de Wereldcup 1990 en werd in de eerste ronde van de African Cup of Nations van 1990 uitgeschakeld (3-1 tegen Egypte, 0-3 tegen Algerije, 0-1 tegen Nigeria). Ze werden derde in de editie 1990 van de ECOWAS Cup en wonnen de trofee in 1991.

In 1992 won de Ivoriaanse nationale ploeg van coach Martial Yeo de eerste trofee in haar geschiedenis op de African Cup of Nations. Ivoorkust, dat in een groep met de Algerijnen, de titelhouders, was ingedeeld, maakte zijn debuut tegen Ivoorkust en versloeg hen met 3-0, terwijl het gelijkspel met Congo de doorgang naar de eerste ronde garandeerde. In de knock-outfase wonnen de Ivorianen eerst van Zambia met 1-0 en daarna op strafschoppen van het bevoordeelde Kameroen. Zo bereikten zij voor het eerst de finale, waar het Ghana van Abedi Pelé hun tegenstander was, die in de finale in het Friendship Stadium in Dakar, Senegal, op strafschoppen werd verslagen na een slopende 11-10 strafschoppenserie. Doelman Alain Gouaméné werd de held van de finale door de laatste Ghanese penalty te redden.

In oktober 1992 werden de olifanten uitgenodigd om deel te nemen aan de eerste editie van de Confederations Cup, die toen bekend stond als de King Fahd Cup. De Afrikaanse kampioenen werden verslagen door het Argentinië van Gabriel Batistuta (4-0), kampioen van Zuid-Amerika, en de Verenigde Staten, kampioen van Noord- en Midden-Amerika (5-2).

Nadat Ivoorkust de kwalificatie voor het Wereldkampioenschap 1994 had verloren door een ongunstig doelsaldo ten opzichte van Nigeria, werd het door Nigeria opnieuw uitgeschakeld in de halve finales van de African Cup of Nations 1994 in Tunesië en werd het derde op laatstgenoemd toernooi door Mali (3-1) te verslaan in de troostfinale.

In de volgende vier edities van de African Cup of Nations was het beste resultaat van Ivoorkust de kwartfinales (in 1998, nederlaag tegen Egypte op strafschoppen).

De jaren 2000

De jaren 2000 begonnen met een uitschakeling in de eerste ronde van de African Cup of Nations 2000 en de African Cup of Nations 2002 en de mislukking van de kwalificatie voor het WK 2002 (Ivoorkust werd tweede in de voorronde, vijf punten achter Tunesië). De nationale ploeg ontbrak vervolgens op de African Cup of Nations 2004 (tweede in de voorronde, drie lengten achter Zuid-Afrika).

Vijftien jaar na de eerste continentale titel (1992) heeft Ivoorkust opnieuw een competitief team opgebouwd rond talenten als de gebroeders Kolo en Yaya Touré, Didier Zokora, Didier Drogba. Als winnaar van de Jeux de la Francophonie 2005 plaatste het nationale elftal van Olifant onder leiding van Henri Michel zich op 8 oktober 2005 voor het eerst in zijn geschiedenis voor de eindfase van een wereldbeker, ten koste van Kameroen en Egypte.

Tijdens de in 2006 in Egypte gespeelde African Cup of Nations eindigde Ivoorkust op de tweede plaats achter de gastheren, die in de finale op 10 februari 2006 in Caïro met 4-2 wonnen na strafschoppen. Eerder versloegen zij Kameroen (12-11 na strafschoppen) in de kwartfinales en Nigeria in de halve finales.

In Duitsland 2006 werd het samen met Argentinië, Nederland en Servië en Montenegro in de zogenaamde groep des doods geplaatst. Het verloor de eerste wedstrijd tegen de Albiceleste (2-1) en, met hetzelfde resultaat, de tweede, tegen Oranje. Het won de laatste wedstrijd van de groep, tegen Servië en Montenegro, met een score van 3-2. Ondanks de onmiddellijke uitschakeling was de ervaring van de Ivorianen toch positief: de nationale ploeg liet goed voetbal zien en bracht twee grote ploegen als Argentinië en Nederland in de problemen.

In de 2008 African Cup of Nations gespeeld in Ghana, werden ze uitgeschakeld in de halve finales na te hebben verloren van Egypte met 4-1, in een herhaling van de finale twee jaar eerder.

Op 10 oktober 2009, met nog één ronde te gaan, kwalificeerden ze zich voor het WK 2010 in Zuid-Afrika. Op de wereldbeker werden de olifanten in de groep geplaatst met Brazilië, Portugal en Noord-Korea, en eindigden als derde.

2010s 

Drie maanden voor de wereldbeker, op 27 februari 2010, werd coach Vahid Halilhodžić van zijn taken ontheven. In zijn plaats kwam de Fransman Philippe Troussier, die daarmee na 16 jaar terugkeerde om de nationale ploeg te leiden, maar al na een maand werd ontslagen om te worden vervangen door Sven-Göran Eriksson.

In Zuid-Afrika, na een 0-0 gelijkspel in de opener tegen de Lausitanen en een nederlaag tegen de Brazilianen, versloegen de Afrikanen de Noord-Koreanen met 3-0, maar werden uitgeschakeld omdat Portugal, gelijkspelend met Brazilië, de ronde eindigde met vijf punten. Overigens zou het betere doelsaldo van Portugal, dat door de goleada van de vorige ronde tegen het Aziatische nationale elftal op +7 stond, voor de Ivorianen moeilijk te overwinnen zijn geweest, zelfs als de Portugezen waren verslagen.

Overgegaan in de handen van François Zahoui na het WK in Zuid-Afrika, bereikte Ivoorkust de finale in de African Cup of Nations 2012, door Soedan, Burkina Faso en Angola te verslaan in de groepsfase en Equatoriaal Guinea en Mali in de kwartfinales en halve finales. In de slotakte verloren zij opnieuw op strafschoppen, ditmaal van Zambia, zonder een doelpunt tegen te krijgen in zes wedstrijden.

In mei 2012 nam Sabri Lamouchi het roer over als hoofdcoach. In de voorronde van de Afrika Cup of Nations 2013 wist de ploeg zich te plaatsen voor de eindronde van het toernooi tegen Senegal, door hen thuis met 4-2 en uit met 3-0 te verslaan (de laatste wedstrijd werd gewonnen door forfeit, omdat de Senegalese fans een rel begonnen op de tribunes na Drogba's tweede doelpunt). In de slotfase van de competitie moesten de Ivorianen het in de kwartfinales afleggen tegen Nigeria, de latere winnaars van het toernooi.

Na de kwalificatie voor het WK 2014 in Brazilië werd Ivoorkust ingedeeld in groep C met Colombia, Griekenland en Japan. Het kwam niet verder dan de eerste ronde en eindigde als derde in de groep, na een overwinning tegen de Japanners (2-1) en nederlagen tegen de cafetaria's en de Hellenen (beide 2-1).

Onder leiding van Hervé Renard wonnen de Elephants in 2015 hun tweede continentale lauwerkrans na die van 1992. Nadat de Ivorianen bovenaan de groep waren geëindigd dankzij twee gelijke spelen met Mali en Guinee en een overwinning op Kameroen, versloegen ze in de kwartfinales Algerije met een duidelijke 3-1 overwinning, hetzelfde resultaat waarmee ze DR Congo in de halve finales versloegen. De overwinning opende de deur voor Renard's team in de finale op 8 februari in het Estadio de Bata, tegen Ghana. Tijdens de 90 minuten durende reglementaire en de 30 extra minuten bleef het resultaat van de wedstrijd 0-0, waardoor de twee nationale teams tegen elkaar moesten spelen op strafschoppen. Na een slechte start met een 2-0 achterstand, dankzij de held van de dag, doelman Boubacar Barry, slaagden ze erin gelijk te maken, de reeks van vijf shoot-outs te beëindigen op 3-3 en de beker te winnen bij de elfde strafschop dankzij Barry's redding en het daaropvolgende doelpunt.

Voor het Ivoorkust van Michel Dussuyer eindigde de reis in de Afrika Cup of Nations 2017 klinkende in de eerste ronde, na twee gelijke spelen (0-0 tegen Togo en 2-2 tegen DR Congo) en één nederlaag (1-0 tegen Marokko). Aan het eind van het toernooi, verliet de coach het kantoor.

De Belg Marc Wilmots, die op 21 maart 2017 de scepter zwaaide, slaagde er niet in om de Ivorianen naar de eindfase van het WK 2018 te leiden. Beslissend was, in november 2017, de nederlaag die in Abidjan werd geleden in de laatste wedstrijd van de kwalificatieronde (0-2), tegen Marokko, waardoor de Ivorianen degradeerden naar de tweede plaats in de groep, vier punten achter de gekwalificeerde Marokkanen. Een paar dagen later nam Wilmots ontslag.

Op 2 juli 2018 nam de Ivoriaanse coach Ibrahim Kamara de Ivoriaanse bank over, onder wiens leiding de ploeg zich kwalificeerde voor de Afrika Cup of Nations van 2019 dankzij de tweede plaats in de door Guinee gewonnen groep, vóór de Centraal-Afrikaanse Republiek en Rwanda. In de slotfase, in Egypte, boekte de ploeg twee overwinningen, tegen Zuid-Afrika (1-0) en Namibië (4-1), afgewisseld met een nederlaag tegen Marokko (1-0), waardoor zij als tweede eindigde in de groep. In de ronde van 16 schakelden zij Mali uit (1-0), om vervolgens in de kwartfinale te worden uitgeschakeld door Algerije (1-1 (dts), 4-3 (dtr)).

2020s

Na zich te hebben geplaatst voor de Afrika Cup of Nations van 2021 door de eliminatieronde te winnen, hebben de Ivorianen, sinds november 2020 gecoacht door de Fransman Patrice Beaumelle, ook de eerste ronde gewonnen met twee overwinningen, tegen Equatoriaal-Guinea (1-0) en Algerije (3-1), afgewisseld met een gelijkspel tegen Sierra Leone (2-2), alvorens te worden uitgeschakeld door Egypte in de ronde van 16 (0-0 na extra tijd en 5-4 op strafschoppen).

Kleuren en logo

Ivoorkust in een volledig oranje outfit, een kleurkeuze die sinds 2006 het officiële uniform is geworden.

De nationale ploeg van Ivoorkust speelt in de kleuren van de nationale vlag: oranje tricot, witte shorts en groene sokken. De tinten oranje zijn in de loop der jaren gevarieerd en vaak betreedt het team het veld ook in een monochroom tenue, zozeer zelfs dat het nu als het officiële tenue van de Olifanten wordt beschouwd. Het uittenue is meestal wit, maar in sommige seizoenen ontbrak het niet aan groene tenues, of met groen-witte horizontale strepen, zoals het tenue dat voor het WK 2010 was ontworpen.

Het embleem was gedurende enkele jaren hetzelfde als dat van de Ivoriaanse voetbalbond, een witte kaart van het land met een oranje rand en in het midden een gestileerde olifantenkop in het groen. Sinds 2010 hebben de shirts een groen schild met een oranje en witte rand, met bovenaan de woorden "CÔTE D'IVOIRE" en binnenin een witte olifant die met zijn slurf een bal vasthoudt waarop het acroniem van de federatie, "FIF", is gegraveerd. Het dier, dat zijn bijnaam geeft aan de leden van de nationale ploeg, werd als een schaduw op de onderkant van de WK-tenues van 2006 gedrukt en werd ook getekend op de schouder van die welke werden gebruikt voor de Afrika Cup of Nations van 2012 en 2013.