Voetballer - Zuid-Korea

Zuid-Korea

Het nationale voetbalteam van Zuid-Korea vertegenwoordigt het land in het internationale voetbal en wordt bestuurd door de Koreaanse voetbalbond. Vanaf de jaren ’80 heeft Zuid-Korea zich en ontpopt tot een belangrijke voetbalmacht in Azië. Het is de meest succesvolle Aziatische voetbalploeg. Het land heeft meegedaan aan 10 wereldbeker toernooien, waarvan 9 op elkaar volgende. Dit is het record onder alle Aziatische landen. De eerste 5 WK-toernooien won Zuid-Korea geen enkele wedstrijd. Toch was het land het enige Aziatische team dat de halve finales bereikte toen het in 2002 samen met Japan het toernooi organiseerde. Zuid-Korea is ook winnaar van 2 Asian Cup titels. Vier keer eindigde het als tweede. Bovendien won het team drie gouden medailles en drie zilveren medailles op de Aziatische Spelen voor senioren. De bijnaam van het team is "de Roden", zowel door de fans als door de media, vanwege de kleur van hun basistenue. De supporters worden de Rode Duivels genoemd.

Negentiende eeuw tot 1954

In Korea werd in de oudheid een balspel gespeeld dat chuk-guk werd genoemd en veel lijkt op het hedendaagse voetbal. De Koreanen maakten voor het eerst kennis met de huidige versie van het voetbal in 1882, toen de Britten een spel speelden terwijl hun schip in de haven van Incheon lag. In 1921 werd het eerste Zuid-Koreaanse nationale kampioenschap gespeeld en in 1928 werd de Zuid-Koreaanse Voetbalbond opgericht met als doel het voetbal in Korea te propageren en te ontwikkelen. In 1941 legde de gouverneur-generaal van Korea de ontbinding van de voetbalbond op.

Tijdens de decennia van het Japanse koloniale bewind hielp voetbal de frustraties van de onderdrukte Koreanen te verlichten en de hoop op bevrijding te voeden. De Koreaanse Voetbalbond werd in 1948, bij de oprichting van de Republiek Korea, opnieuw opgericht. In datzelfde jaar werd de KFA lid van de FIFA, de federatie die het internationale voetbal regelt.

Van 1954 tot de jaren 1970

De KFA sloot zich in 1954 aan bij de AFC (Asian Football Confederation). In dat jaar kwalificeerde het zich voor de Wereldbeker in Zwitserland, het eerste Aziatische team dat deze prestatie leverde sinds Nederlands-Indië (dat zich kwalificeerde voor de Wereldbeker van 1938). Zuid-Korea verloor met 9-0 van Hongarije en met 7-0 van Turkije en werd uitgeschakeld.

Vanaf de tweede helft van de jaren 1950 vestigde Zuid-Korea zich als een van de sterkste nationale voetbalploegen in Azië. In 1956 namen zij deel aan de eerste Asian Cup in de geschiedenis. Na een gelijkspel tegen de gastheren Hong Kong, versloeg het Israël en Zuid-Vietnam en won de wedstrijd dankzij de eerste plaats in de groep.

In 1960 was het opnieuw gastheer en winnaar van de Asian Cup, dankzij de eerste plaats in de groep met Israël, Taiwan en Zuid-Vietnam. In de Aziatische Beker van 1964 verloren zij alle wedstrijden en werden zij in de eerste ronde uitgeschakeld, terwijl zij zich voor de editie van 1968 niet kwalificeerden.

In 1972 werden de Zuid-Koreanen tweede, in de finale verslagen door Iran (2-1). In 1976 plaatsten zij zich niet voor de eindronde.

Jaren '80

De hoogste afdeling van de Zuid-Koreaanse voetbalcompetitie, de K-League, werd opgericht in 1983 en was de eerste professionele voetbaldivisie in Azië. De nationale voetbalbeweging kreeg zo een beslissende impuls en in de jaren tachtig steeg het niveau van het Zuid-Koreaanse voetbal aanzienlijk. Tot op de dag van vandaag behoren K-League teams zoals Suwon Samsung Bluewings tot de meest succesvolle teams in continentale clubcompetities.

In 1980 werd Zuid-Korea opnieuw tweede, maar in de finale werd het verslagen door het gastland Koeweit (3-0). In de Aziatische beker van 1984 stelde het nationale team teleur: het verloor twee wedstrijden, speelde er twee gelijk en werd in de groepsfase uitgeschakeld.

Sinds 1986 heeft het nationale team van Zuid-Korea zich negen keer op rij gekwalificeerd voor de eindronde van het WK en is in totaal tien keer op het WK verschenen.

Zuid-Korea keerde terug naar de Wereldbekerfinale in Mexico '86 na een afwezigheid van tweeëndertig jaar. Ondanks de aanwezigheid van Cha Bum-kun, één van de beste Aziatische voetballers van dat moment, verloren zij met 3-1 van Argentinië, speelden vervolgens met 1-1 gelijk tegen Bulgarije en verloren nipt (3-2) van regerend wereldkampioen Italië, waardoor zij in de eerste ronde werden uitgeschakeld.

In de Aziatische beker van 1988 werd Zuid-Korea tweede. Zij wonnen de eerste ronde met drie overwinningen in evenveel wedstrijden, versloegen China (2-1) in de halve finales en werden na strafschoppen (4-3) verslagen door Saudi-Arabië (0-0 na extra tijd) in de finale.

Jaren '90

Zuid-Korea begon de jaren negentig met twee teleurstellingen. Na zich te hebben gekwalificeerd voor het Wereldkampioenschap 1990 in Italië, verloor het alle drie wedstrijden (2-0 tegen België, 3-1 tegen Spanje en 1-0 tegen Uruguay) en werd het opnieuw in de eerste ronde uitgeschakeld. Het slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de Aziatische Beker van 1992.

Het Zuid-Koreaanse nationale team kwalificeerde zich toen voor het Wereldkampioenschap 1994 in de Verenigde Staten na een zwaarbevochten Aziatische uitschakeling. In oktober 1993 in Doha, Qatar, kwamen de Zuid-Koreanen, ondanks een nederlaag tegen Japan, op doelsaldo als winnaar uit de bus en eindigden als tweede in de finalegroep achter Saoedi-Arabië. In de Verenigde Staten kwam Zuid-Korea dicht bij het bereiken van de ronde van 16. Ze speelden gelijk tegen Spanje, met een gelijkspel (2-2) in de laatste vijf minuten van de wedstrijd (doelpunten van Hong Myung-bo en Seo Jung-won op een assist van Hong Myung-bo zelf), ze speelden gelijk (0-0) tegen Bolivia en verloren (3-2) tegen Duitsland in een wedstrijd waarin ze gedeeltelijk terugkwamen van een achterstand van drie doelpunten met doelpunten van Hwang Sun-hong en Hong Myung-bo (beide in de tweede helft) en verschillende keren dicht bij de gelijkmaker kwamen.

In de Aziatische Beker van 1996 behaalde het Zuid-Koreaanse team een gelijkspel (1-1) tegen het gastland Verenigde Arabische Emiraten, een overwinning (4-2) tegen Indonesië en een verlies (2-0) tegen Koeweit, en eindigde de ronde op de derde plaats. Profiterend van de regels van het toernooi, dat hen samen met Irak als een van de twee beste derde beloonde en Syrië uitsloot, doorstonden zij de ronde, maar in de kwartfinales werden zij met 6-2 verslagen door Iran, waarbij zij in de tweede helft vijf doelpunten tegen kregen.

De Zuid-Koreaanse voetballegende Cha Bum-kun nam de bank van de nationale ploeg over, met als doel de ploeg te kwalificeren voor de Wereldbeker van 1998 in Frankrijk. Het doelpunt slaagde overtuigend, maar de nationale ploeg begon de slotfase van de Wereldbeker met een 3-1 nederlaag tegen Mexico en verloor daarna zwaar (5-0) van Nederland. Hoofdtrainer Cha Bum-kun werd aan het eind van de wedstrijd ontslagen en de ploeg werd overgedragen aan Kim Pyung-Seok, die een 1-1 gelijkspel behaalde tegen België.

2000s

In de ronde van 16 moesten de gastheren het opnemen tegen regerend Europees kampioen Italië, één van de favorieten om de Wereldbeker te winnen. Korea miste na vier minuten spelen een strafschop van Ahn Jung-hwan en kwam in de 20e minuut op achterstand (doelpunt van Christian Vieri), maar twee minuten voor het einde van de wedstrijd scoorde Seol Ki-Hyeon de gelijkmaker, waardoor de wedstrijd werd verlengd tot extra tijd, waar het gouden doelpunt van Ahn Jung-hwan de wedstrijd eindigde op 2-1, waardoor de Azzurri werden uitgeschakeld. De wedstrijd werd gekenmerkt door de controversiële beslissingen van de omstreden Ecuadoriaanse scheidsrechter Byron Moreno (over al de twijfelachtige uitwijzing van Francesco Totti voor een vermeende simulatie en het fluitsignaal dat Damiano Tommasi, alleen met de bal voor het Zuid-Koreaanse doel, stopte voor een vermeend buitenspel). In het algemeen hadden de Italiaanse spelers vanaf de eerste minuten de indruk een vijandige en bevooroordeelde scheidsrechter tegenover zich te hebben. Moreno's scheidsrechterswerk was het onderwerp van langdurige controverse die zelfs de onpartijdigheid van de toernooiorganisatie in twijfel trok. Naast wat er tijdens de wedstrijd tegen Italië gebeurde, droegen andere veelbesproken episodes van de vorige wedstrijden, waaronder die tegen Portugal, bij tot het voeden van deze verdenkingen. Een onderzoek van de FIFA heeft echter geen poging tot sportief wangedrag aan het licht gebracht en heeft de laatste wedstrijd van Italië in de Wereldbeker als een regelmatige wedstrijd verklaard.

De kwartfinale tussen Zuid-Korea en Spanje ging gepaard met een soortgelijke controverse: de Spanjaarden werden op onverklaarbare wijze twee reguliere doelpunten onthouden door de Egyptische scheidsrechter Gamal Ghandour, één in de 90 minuten en één in de extra tijd (dit zou het gouden doelpunt van de overwinning zijn geweest), en Korea kon zo de wedstrijd naar de penalty shoot-out brengen, waar ze met 5-3 wonnen. Een fout bij het vierde schot vanaf de strafschopstip van Joaquín werd hem fataal: zijn schot werd gepareerd door Lee Woon-jae, nadat de wedstrijd in een impasse was geraakt. De Iberische polemieken werden dus toegevoegd aan de Italiaanse, na de wedstrijd waarin de Azzurri in de vorige ronde waren uitgeschakeld. De pers was ook zeer hard: de krant AS kopte de volgende dag op haar voorpagina ¡ROBO! ("Diefstal!") Italia tenía razón ("Italië had gelijk"), terwijl El Mundo Deportivo, op dezelfde lijn, Manos arriba ("Handen omhoog") schreef, waarin alle pro-Korea scheidsrechterlijke beslissingen werden opgesomd.

De ploeg van de Nederlandse bondscoach bereikte hoe dan ook de halve finales van het WK, de eerste voor een Aziatische nationale ploeg. Na de scheidsrechterlijke dwalingen die zich voordeden, besloot de FIFA voor de halve finales en de finales een beroep te doen op Europese wedstrijdleiders met veel meer ervaring en Zuid-Korea verloor zowel van Duitsland (1-0) als van Turkije voor de derde plaats (3-2). De vele in het rood geklede plaatselijke supporters die hun nationale ploeg steunden, hadden niettemin voor een geweldige sfeer van vreugde en optimisme gezorgd, hetgeen getuigde van de groeiende passie voor voetbal in het hele land.

Ondanks de druk was Hiddink onvermurwbaar over zijn besluit om de nationale ploeg na het WK te verlaten. In zijn plaats werd de Portugees Humberto Coelho aangetrokken, die de ploeg naar de overwinning leidde in de eerste editie van de Oost-Aziatische Beker in 2003. Na klinkende nederlagen tegen Oman en Vietnam en een 0-0 gelijkspel tegen de Malediven, werd Coelho van zijn taken ontheven en vervangen door Jo Bonfrère. Tijdens de Aziatische beker van 2004 werd Zuid-Korea in de kwartfinales uitgeschakeld door Iran en tijdens de Oost-Aziatische beker van 2005 eindigde het als gastland als laatste.

Op 8 juni 2005 plaatste Zuid-Korea zich voor zijn zevende WK door Koeweit in Al-Koeweit met 4-0 te verslaan. In Duitsland 2006 ging het in de eerste ronde onderuit door de derde plaats in de voorronde, na Togo met 2-1 te hebben verslagen, 1-1 gelijk te hebben gespeeld met Frankrijk en 2-0 te hebben verloren van Zwitserland. De Nederlandse coach Dick Advocaat heeft zijn ontslag ingediend en plaats gemaakt voor landgenoot Pim Verbeek, die sinds augustus 2006 officieel aan het roer staat. Verbeek werkte in 2002 al voor de nationale ploeg van Zuid-Korea onder leiding van Hiddink.

Zonder belangrijke spelers als Lee Young-Pyo, Park Ji-sung en Seol Ki-Hyeon had Zuid-Korea het moeilijk in de eerste twee wedstrijden van de Asian Cup 2007 (1-1 tegen Saudi-Arabië, 2-1 nederlaag tegen Bahrein), maar door een overwinning tegen Indonesië (1-0) plaatste de ploeg zich voor de kwartfinales, waarin de Zuid-Koreanen Iran met 4-2 versloegen via strafschoppen (0-0 na extra tijd). In de halve finales werd Zuid-Korea op een daverende manier op 0-0 gehouden en vervolgens in strafschoppen (4-3) uitgeschakeld door Irak, destijds de verrassende winnaar van het toernooi. Zij kregen de troost van de derde plaats door Japan in de 'finale' met 6-5 op strafschoppen te verslaan (0-0 na extra tijd).

Aan het eind van het toernooi verliet Pim Verbeek, die kritiek kreeg omdat zijn ploeg in drie wedstrijden op rij tot strafschoppen was gedwongen zonder een doelpunt te hebben gemaakt, zijn post en werd vervangen door de teruggekeerde Huh Jung-Moo, die de eerste bondscoach van Zuid-Korea werd sinds 2000. Onder zijn leiding won Zuid-Korea in 2008 de Oost-Aziatische beker en registreerde het een reeks van 27 opeenvolgende wedstrijden zonder nederlaag.

2010

Op 6 juni 2009 kwalificeerde de ploeg zich voor het WK 2010 in Zuid-Afrika door hun Aziatische kwalificatiegroep te winnen met 16 punten. Met 7 overwinningen en 7 gelijke spelen waren de Zuid-Koreanen de enigen die ongeslagen bleven in de continentale kwalificatiewedstrijden. Zuid-Korea maakte zijn debuut in de eindronde door Griekenland met 2-0 te verslaan, verloor vervolgens met 4-1 van Argentinië en speelde met 2-2 gelijk tegen Nigeria om de ronde van 16 te bereiken. Daar werd het uitgeschakeld door Uruguay (1-2).

Op 2 juli 2010 nam selecteur Huh Jung-Moo ontslag en werd op 20 juli vervangen door Cho Kwang-Rae. Na de eerste ronde van de Asian Cup 2011 op de tweede plaats te zijn geëindigd achter Australië (bevoordeeld door het doelsaldo), schakelde Zuid-Korea in de kwartfinales Iran uit (1-0) na extra tijd, maar in de halve finales moesten ze het op strafschoppen afleggen tegen gastland Japan (3-0 na 2-2 in extra tijd). Zij eindigden als derde in het toernooi en versloegen Oezbekistan met 3-2 in de troostfinale. De ploeg won de FIFA Fair Play award en hun middenvelder Koo Ja-Cheol was de topscorer van het toernooi met vijf doelpunten.

Na de Asian Cup van 2011 verlieten iconische spelers als Park Ji-sung en Lee Young-Pyo de nationale ploeg vanwege leeftijdsgrenzen, en kampte de nationale ploeg met een resultatencrisis. Na nipte nederlagen tegen Japan (3-0) en Libanon in Beiroet (1-2), werd Cho ondanks een 6-0 thuisoverwinning tegen Libanon ontslagen en vervangen door Choi Kang-Hee. Onder zijn leiding slaagde de ploeg er dankzij doelsaldo in een gecompliceerde kwalificatie voor het WK 2014 te bewerkstelligen.

Toen Choi's contract afliep, kwam Hong Myung-Bo, voormalig aanvoerder van het team dat vierde werd op de Wereldbeker 2002, op de bank van de nationale ploeg. Hij, die het Zuid-Koreaanse onder-23 team naar een bronzen medaille had geleid op de Olympische Spelen van Londen 2012, zat op de bank tijdens het WK in Brazilië, waar Zuid-Korea er in de eerste ronde uit ging na een gelijkspel (1-1 tegen Rusland) en twee nederlagen (4-2 tegen Algerije en 1-0 tegen België) in drie wedstrijden.

Hong, hard bekritiseerd, nam ontslag en werd vervangen door de Duitser Uli Stielike, die op 5 september 2014 tot coach werd benoemd. In december 2014 kelderde het team van de 57e naar de 69e plaats op de FIFA-wereldranglijst, de slechtste positie ooit sinds (1993) de ranglijst werd opgesteld. Zuid-Korea boekte kort daarna een overwinning (3-1) in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Venezuela, hun eerste in bijna negen maanden.

Dankzij hun derde plaats in de editie van 2011 werd het Zuid-Korea van coach Stielike automatisch toegelaten tot de Asian Cup van 2015. Met drie overwinningen in drie wedstrijden wonnen ze de eerste-fase-groep, gastland Australië achter zich latend. Door Oezbekistan na extra tijd te verslaan, plaatsten ze zich voor de tiende keer in hun geschiedenis voor de halve finales (continentaal record). Na Irak met 2-0 te hebben verslagen, plaatste het zich voor de finale tegen Australië, dat het een paar dagen eerder al had verslagen. Hier werden ze na extra tijd met 2-1 verslagen, terwijl ze pas in de finale hun eerste doelpunten van het toernooi tegen kregen.

In de tweede ronde van de WK-kwalificatie 2018 won Zuid-Korea de eerste zeven wedstrijden, waardoor het zich kwalificeerde voor de derde ronde en toegang kreeg tot de finale van de Aziatische beker van 2019 in januari 2016. In juni 2017 werd Stielike echter vrijgepleit vanwege een reeks negatieve resultaten in de derde ronde (waaronder nederlagen tegen China en Qatar). Hij werd in juli 2017 opgevolgd door Shin Tae-yong, de coach van het Zuid-Koreaanse nationale team Onder-20, wiens twee doelpuntloze gelijke spelen tegen Iran en Oezbekistan Zuid-Korea kwalificeerden voor het WK in Rusland als runners-up in de Aziatische eindronde. In Rusland, in de moeilijke groep met Duitsland, Mexico en Zweden, leden de Zuid-Koreanen in de eerste twee wedstrijden twee 1-0 nederlagen tegen Zweden en Mexico. In de derde wedstrijd, met weinig hoop op kwalificatie voor de ronde van 16, versloegen ze regerend wereldkampioen Duitsland met 2-0 dankzij twee doelpunten in de slotminuten van de wedstrijd. Het succes was nutteloos voor de kwalificatie (de gelijktijdige nederlaag van Zweden tegen Mexico zou nodig geweest zijn), maar het haalde de Duitsers uit de Wereldbeker en stelde Zuid-Korea in staat om als derde in de groep te eindigen, net voor Duitsland. Voor de Duitsers was het de eerste uitschakeling in de eerste ronde in de geschiedenis van het WK.

In januari 2019 ontpopte de Zuid-Koreaanse selectie van de nieuwe coach Paulo Bento, die in augustus 2018 het roer overnam, zich als een van de favorieten voor de eindzege op de Aziatische beker van 2019 in de Verenigde Arabische Emiraten. Ze wonnen de groep met gezag dankzij drie overwinningen op de Filippijnen (1-0), Kirgizië (1-0) en China (2-0), in de ronde van 16 schakelden ze Bahrein uit (2-1) na extra tijd, maar in de kwartfinales werden ze uitgeschakeld door Qatar (1-0).

In oktober 2019 stond Zuid-Korea voor het eerst tegenover Noord-Korea in officiële wedstrijden in het huis van laatstgenoemde: de wedstrijd, gespeeld voor zeer weinig toeschouwers zonder live tv-verslaggeving en geldig voor de WK-kwalificatiewedstrijden van 2022, eindigde in een doelpuntloos gelijkspel.