Voetballer - Australië

Australië

Het nationale voetbalteam van Australië  heeft de bijnaam Socceroos en is aangesloten bij de Asian Football Confederation (AFC) en de regionale ASEAN Football Federation (AFF).

Australië is het enige nationale ploeg die kampioen was van 2 federaties. Tussen 1980 en 2004 won het 4 maal de OFC Nations Cup, en in 2015 won het als thuisland de AFC Asian Cup. Australië kon zich 6 keer kwalificeren voor de FIFA-wereldbeker: in 1974 en van 2006 tot 2022. Australië nam 4 keer deel aan de FIFA Confederations Cup.

Beginjaren

De nationale ploeg werd in 1922 opgericht voor wedstrijden in Nieuw-Zeeland. De volgende 36 jaar waren Nieuw-Zeeland, Australië en Zuid-Afrika regelmatig tegenstanders in oefenwedstrijden of officiële matchen. Australië speelde ook tegen Canada en India in respectievelijk 1924 en 1938. Australië leed zijn grootste nederlaag in 1951 toen met 17-0 verloor van Engeland. Australië nam als gastheer deel aan de Olympische Spelen van 1956 in Melbourne. De onervaren ploeg viel echter te licht uit, en schopte het niet ver. In 1967 won Australië de Zuid-Vietnamese Onafhankelijkheidsbeker tegen 7 andere landen.

Australië slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de FIFA Wereldkampioenschappen in 1966 en 1970. In 1974 echter stond het wel op het WK, hun eerste deelname, in West-Duitsland. Na een gelijkspel tegen Chili en 2 verliespartijen tegen Oost-Duitsland en West-Duitsland, werd de ploeg uitgeschakeld in de eerste ronde. Het merendeel van de spelers waren amateurs, en ze scoorden geen enkele goal.

Pas in 2006 konden ze zich terug kwalificeren voor het wereldkampioenschap van 2006 in Duitsland. De Australische ploeg beet meerdere keren in het stof en kon zich net niet plaatsen voor de Wereldbeker. Het land verloor in de play-offs in 1966 van Noord-Korea, in 1970 van Israël, in 1986 van Schotland, in 1994 van Argentinië, in 1998 van Iran en in 2002 van Uruguay.

Eerste successen en gouden generatie

In tegenstelling tot de vele slechte resultaten  in de wereldbekercompetities, behaalden ze goede resultaten tegen sterke Zuid-Amerikaanse en Europese ploegen. In 1988 won Australië van regerend wereldkampioen Argentinië (4-1) op de Bicentennial Gold Cup. In 1997 speelde Australië in de groepsfase met 0-0 gelijk tegen wereldkampioen Brazilië. En het versloeg daarna Uruguay met 1-0 in de halve finale. Daardoor bereikte het de finale van de Confederations Cup in 1997. In 2001 won het land tegen regerend wereldkampioen Frankrijk. Het team eindigde op de derde plaats op Confederations Cup 2001 na een overwinning tegen Brazilië (1-0). Australië won van Engeland (3-1) in 2003. Wayne Rooney maakte in die wedstrijd zijn interlanddebuut.

Begin 2005 werd gemeld dat de Australische voetbalbond besprekingen was begonnen om toe te treden tot de Aziatische voetbalbond (AFC) en een einde te maken aan een bijna 40-jarige verbintenis met de Oceanische voetbalbond (OFC). Veel commentatoren en fans, met name voetbalverslaggever en voormalig Australisch aanvoerder Johnny Warren, waren van mening dat de enige manier voor Australië om vooruit te komen het verlaten van Oceanië was. Op 13 maart nam het uitvoerend comité van de AFC een unaniem besluit om Australië uit te nodigen lid te worden van de AFC. Nadat het uitvoerend comité van de OFC unaniem had ingestemd met de voorgestelde overstap van Australië, keurde de FIFA de overstap op 30 juni 2005 goed. Australië werd lid van Azië en de verhuizing ging in op 1 januari 2006, hoewel Australië tot die tijd als OFC-lid moest strijden om een plaats op het WK 2006.

Na een succesvolle campagne zette het team de eerste stappen naar kwalificatie voor het WK 2006. Nadat bondscoach Frank Farina was afgetreden na de bedroevende prestaties van Australië op de Confederations Cup 2005, werd Guus Hiddink aangekondigd als de nieuwe bondscoach. Australië, 49ste gerangschikt, zou dan moeten spelen tegen het 18de gerangschikte Uruguay in een rematch van de 2001 kwalificatie play-off voor een plaats in het Wereldkampioenschap 2006. Na een 5-0 vriendschappelijke overwinning tegen Jamaica werd de eerste etappe van het play-off toernooi verloren (1-0), met de return nog te spelen in Australië vier dagen later in Sydney op 16 november 2005.

De tweede leg van de kwalificatie play-off werd gespeeld voor een publiek van 82.698 in Stadium Australia. Australië leidde Uruguay met 1-0 na 90 minuten na een doelpunt van Mark Bresciano in de eerste helft. De stand was gelijk en er werd extra tijd gespeeld. Geen van beide ploegen scoorde na twee periodes van extra tijd, waardoor de wedstrijd in een strafschoppenserie eindigde. Australië won de strafschoppenserie (4-2), waardoor Australië het eerste team ooit werd dat zich via een strafschoppenserie kwalificeerde voor een Wereldkampioenschap. De Australische doelman Mark Schwarzer maakte twee reddingen. John Aloisi scoorde de winnende penalty voor een plaats op het WK, Australië's eerste kwalificatie in 32 jaar.

Australië ging naar het Wereldkampioenschap 2006 als de op één na laagst gerankte ploeg. Hoewel hun positie in de daaropvolgende maanden sterk verbeterde na een reeks oefenwedstrijden tegen belangrijke teams, waaronder een 1-1 gelijkspel tegen Nederland, en een 1-0 overwinning op de uitverkochte Melbourne Cricket Ground met 100.000 plaatsen tegen de toenmalige Europese kampioenen Griekenland, werd Australië voor het Wereldkampioenschap 2006 ingedeeld in Groep F, samen met Japan, Kroatië en titelverdediger Brazilië. In hun openingswedstrijd versloeg Australië Japan met 3-1, met Tim Cahill die twee doelpunten maakte (84', 89') en John Aloisi die er één maakte (90+2') in de laatste acht minuten. Hun doelpunten schreven geschiedenis, het waren de eerste ooit gescoord door het Australische mannenvoetbalteam in een Wereldbeker en het was ook de eerste overwinning van een Oceanisch team in Wereldbekers, en alle drie de doelpunten werden gescoord in de laatste zeven minuten van de wedstrijd, wat nog nooit eerder was gedaan in een Wereldbekerwedstrijd. Australië ontmoette Brazilië in hun tweede groepswedstrijd, die Australië met 2-0 verloor van Brazilië. Australië ontmoette Kroatië in hun derde wedstrijd. De eindstand (2-2) was voldoende om Australië door te laten gaan naar de ronde van 16, waar ze werden uitgeschakeld na een 1-0 nederlaag door de uiteindelijke kampioenen Italië na het toekennen van een omstreden penalty in de 93e minuut. Het verlies betekende het officiële einde van Hiddink's ambtstermijn als bondscoach van Australië. Het succes behaald op het Wereldkampioenschap 2006 zorgde er later voor dat het team werd uitgeroepen tot AFC Nationale Team van het Jaar, en werd ook wel de "gouden generatie" in de geschiedenis van de Socceroos genoemd.

Later succes

Onder leiding van coach Graham Arnold, ging Australië naar hun eerste Aziatische Cup in 2007, met een sterke ploeg die 15 spelers van het World Cup team van vorig jaar bevatte. In Groep A speelden ze tegen Oman (1-1 gelijkspel), Thailand (4-0 winst) en de uiteindelijke kampioen Irak (3-1 verlies), waardoor Australië zich verzekerde van doorgang naar de kwartfinale van het toernooi. Na een 1-1 gelijkspel met Japan na extra tijd, sloot Australië het toernooi af op strafschoppen in de kwartfinale. Een vriendschappelijke interland op 11 september 2007 tegen Argentinië (1-0 verlies) was de laatste wedstrijd van Graham Arnold als hoofdcoach. De positie werd uiteindelijk op 6 december 2007 vervuld door Pim Verbeek.

Australië begon hun WK-campagne 2010 in de derde ronde van de kwalificatie, ingedeeld in een groep, bestaande uit Qatar, Irak en China PR, waarin Australië als eerste eindigde. Australië zag uiteindelijk doorgang naar het WK 2010 na het comfortabel winnen van de vierde ronde van de kwalificatie in een groep bestaande uit Japan, Bahrein, Qatar en Oezbekistan. De kwalificatie van Australië was al zeker voordat de laatste twee wedstrijden gespeeld werden, toen het uiteindelijk met vijf punten voorsprong op Japan de groep aanvoerde.

Australië werd ingedeeld in Groep D van de 2010 FIFA World Cup, met daarin drievoudig wereldkampioen Duitsland, Ghana en Servië. Op 14 juni 2010 stond Australië tegenover Duitsland. Door de verrassende beslissing van Pim Verbeek om zonder erkende spits te spelen, werd Australië met 4-0 verslagen. Verbeek kreeg zware kritiek op zijn tactiek en SBS (de zender van het WK in Australië), hoofd voetbalanalist Craig Foster, riep op tot zijn onmiddellijke ontslag. Australië's tweede groepswedstrijd tegen Ghana resulteerde in een gelijkspel van 1-1, en hun derde en laatste groepswedstrijd tegen Servië resulteerde in een 2-1 overwinning. Uiteindelijk werden ze door het zware verlies tegen Duitsland uitgeschakeld in de groepsfase. Pim Verbeek beëindigde zijn termijn als Australische coach aan het einde van het WK 2010 en werd al snel vervangen door Holger Osieck.

In 2010 kwalificeerde Australië zich voor hun tweede AFC Asian Cup, door hun kwalificatiegroep te toppen. Een succesvolle campagne op de 2011 AFC Asian Cup zag Australië tweede worden van Japan, na het verlies in de finale met 1-0 in extra tijd.

In 2012 stemde Australië ermee in om deel te nemen aan de Oost-Aziatische Beker. Australië reisde af naar Hong Kong om deel te nemen aan een reeks kwalificatiewedstrijden in de hoop zich te kwalificeren voor de 2013 East Asian Cup. Ondanks het uitdelen van een aantal debutanten en het opstellen van een onervaren team, was Australië succesvol en eindigde voor Hong Kong, Noord-Korea, Guam en Chinese Taipei om door te gaan naar de 2013 East Asian Cup, waar Australië uiteindelijk als laatste eindigde achter Japan, Zuid-Korea en China PR. Op 26 augustus 2013 werd Australië volwaardig lid van de ASEAN-voetbalbond, maar als onderdeel van hun toetredingsovereenkomst met de subfederatie is hun nationale ploeg uitgesloten van deelname aan het AFF-kampioenschap vanwege de grote kloof in voetballende normen tussen Australië en de rest van de regio.

De Australische WK-kwalificatie voor 2014 begon met een reeks vriendschappelijke wedstrijden tegen de Verenigde Arabische Emiraten (0-0), Duitsland (1-2 winst), Nieuw-Zeeland (3-0 winst), Servië (0-0) en Wales (1-2 winst). Australië's WK-campagne begon in de derde ronde van de kwalificatie, waarbij Australië hun groep won om door te gaan naar de vierde ronde. Na het winnen van hun laatste vierde ronde-wedstrijd, eindigde Australië als tweede in hun groep en kwalificeerde zich voor de 2014 FIFA World Cup op 18 juni 2013.

Kort na het bereiken van kwalificatie voor het WK, speelde Australië een reeks vriendschappelijke wedstrijden tegen Brazilië en Frankrijk, waarbij opeenvolgende 6-0 nederlagen werden geleden. Dit samen met eerdere slechte prestaties tijdens de WK-kwalificatiecampagne van 2014 resulteerde in het ontslag van manager Holger Osieck, waarmee een einde kwam aan zijn vierjarige ambtstermijn als manager van Australië.

Nieuwe generatie: de Aziatische Cup-triomf van 2015

Na een twee weken durende zoektocht naar een nieuwe manager, werd Ange Postecoglou uiteindelijk aangesteld in de positie. Postecoglou kreeg de taak om het Australische nationale team te regenereren, dat te afhankelijk werd geacht van leden van hun Gouden Generatie van 2006, wat vervolgens leidde tot een stagnatie van de resultaten, culminerend in opeenvolgende 6-0 nederlagen tegen Brazilië en Frankrijk. In zijn eerste wedstrijd als manager van Australië, een vriendschappelijke thuiswedstrijd tegen Costa Rica, won Australië met 1-0 dankzij een doelpunt van Tim Cahill.

Voor het WK 2014 werd Australië ingedeeld in Groep B naast regerend bekerhouder Spanje, runner-up Nederland 2010 en Chili. Hun eerste wedstrijd was een matte start, met twee doelpunten in de eerste 15 minuten van Alexis Sánchez en Jorge Valdivia. Ondanks een doelpunt van Tim Cahill, dat de ploeg van Postecoglou tot een late opleving inspireerde, verloren ze uiteindelijk met 3-1 van Chili. Hun tweede wedstrijd tegen Nederland was een spannende, maar hun inspanningen eindigden in een 3-2 verlies, waardoor ze samen met het Spaanse team vroegtijdig het veld moesten verlaten. Australische fans prezen het team voor hun uitstekende inspanningen in een zware groep. Uiteindelijk eindigde Australië Groep B met een derde nederlaag op rij tegen voormalig wereldkampioen Spanje, 3-0. Australië's competitieve WK-optredens in een moeilijke groep deden vermoeden dat een nieuwe Gouden Generatie op het punt stond te beginnen.

In hun eerste internationale wedstrijd voorafgaand aan het WK speelde Australië in Luik tegen WK-kwartfinalisten België, waarbij Australië met 2-0 onderuit ging. Vier dagen later behaalde Australië hun eerste internationale overwinning in tien maanden, en slechts hun tweede overwinning onder Ange Postecoglou, met een 3-2 overwinning op Saoedi-Arabië in Londen. Na het gelijkspel tegen de Verenigde Arabische Emiraten en de opeenvolgende nederlagen tegen Qatar en Japan, gecombineerd met eerdere slechte resultaten eerder in het jaar, zakte Australië naar 94 en 102 op de FIFA Wereldranglijst, hun laagste plaats ooit.

In het nieuwe jaar was Australië gastland voor de 2015 AFC Asian Cup, waar de ploeg voor de derde keer op rij aan deelnam. Australië won de eerste twee groepswedstrijden tegen Koeweit en Oman met respectievelijk 4-1 en 4-0. Dit garandeerde hun kwalificatie voor de knock-out fase, ondanks het verlies van hun laatste groepswedstrijd tegen Zuid-Korea in Brisbane met 1-0. In de kwartfinales won het land met 2-0 van China PR, dankzij een brace van Tim Cahill in de tweede helft. In de halve finales won Australië met 2-0 van de Verenigde Arabische Emiraten en drong voor de tweede keer op rij door tot de finale. In de finale, op 31 januari in Stadium Australia, wonnen ze van Zuid-Korea met 2-1 na extra tijd om hun eerste Aziatische titel te pakken en zich te kwalificeren voor de 2017 FIFA Confederations Cup.

Nadat Australië zich kwalificeerde voor de 2018 FIFA World Cup, legde Ange Postecoglou zijn functie als coach neer; en voormalig manager van het Nederlands elftal, Bert van Marwijk, werd vervolgens aangesteld als zijn vervanger. Op 8 maart 2018, na de eerste ploegaankondiging van van Marwijk, maakte de FFA bekend dat Graham Arnold de coachrol op zich zal nemen vanaf na het WK 2018 tot en met het WK 2022.

Met van Marwijk werd Australië gegroepeerd met Denemarken, Frankrijk en Peru. De eerste wedstrijd van Australië tegen de uiteindelijke wereldkampioen Frankrijk werd geprezen door een dappere poging, waarin Australië slechts 1-2 verloor door een virtueel eigen doelpunt van Aziz Behich. Na de nederlaag tegen Frankrijk leverde Australië opnieuw een uitstekende prestatie door met 1-1 gelijk te spelen tegen Denemarken. In de cruciale wedstrijd tegen het al uitgeschakelde Peru verloor Australië echter met 0-2 en viel het met slechts een punt uit het WK, waarmee het de enige ploeg uit de AFC werd die op het WK 2018 zonder zege was. Vervolgens verliet van Marwijk zijn post en kwam Arnold hem vervangen als de nieuwe coach van de Socceroos.

Onder Graham Arnold begon Australië aan de 2019 AFC Asian Cup in de hoop om de titel te verdedigen, gegroepeerd met Jordanië, Syrië en Palestina, maar hun hoop werd verbrijzeld door een schokkende 0-1 nederlaag tegen Jordanië. Australië kwam al snel terug in de wedstrijd door Palestina met 3-0 te verslaan voordat het een belangrijke ontmoeting won met een zwaarbevochten 3-2 overwinning op Syrië, waardoor zowel Palestina als Syrië in het proces werden uitgeschakeld. Door de overwinning plaatste Australië zich voor de ronde van zestien, waar ze Oezbekistan versloegen door op strafschoppen met 4-2 te winnen, nadat ze 120 minuten lang met 0-0 hadden gelijkgespeeld. In de kwartfinales echter, in het Hazza bin Zayed Stadium, de plaats waar Australië de openingswedstrijd tegen Jordanië had verloren, slaagde Australië er opnieuw niet in om een overwinning te boeken op hetzelfde terrein, door met 0-1 te verliezen van de gastheer Verenigde Arabische Emiraten als gevolg van een fout van Miloš Degenek, waardoor het er uiteindelijk niet in slaagde om de titel te verdedigen.

Tenu

Australië's eerste kit was hemelsblauw met een kastanjebruine hoepel op de sokken, de kleuren vertegenwoordigen de staten New South Wales en Queensland, een look die deed denken aan de Australische nationale rugby league team strips van de periode. Zij droegen de overwegend lichtblauwe kit tot 1924 toen zij veranderden in groen en goud.

Australië draagt een gele trui, gewoonlijk vergezeld van groene shorts, en gele sokken sinds de jaren 1960. De kleur van de sokken veranderde gedurende de jaren 1970, 1980, en 1990 van wit naar hetzelfde groen als de shorts naar dezelfde gele kleur als de jersey. Deze eigenaardigheid van het uniform heeft juist betrekking op de combinatie van de kleuren die erin worden gebruikt: hoewel de vlag van het land de kleuren blauw, rood en wit heeft, gebruikt de selectie schakeringen van groen en geel. Dat komt omdat, in tegenstelling tot veel nationale ploegen, die hun kleuren op de vlag baseren, het Australische team als basis de kleuren van een typische plant in het land gebruikt, de acacia, die groene bladeren en gele bloemen heeft.

Hun huidige uittenue is een turkoois shirt met een gouden streep aan weerszijden van het shirt, waarbij het wapenschild bovenop een marine achtergrond staat. Het gaat vergezeld van navy shorts (ook met de gouden strepen) en turquoise sokken. De tenues van Australië zijn geproduceerd door fabrikanten als Umbro, Adidas, KingRoo, en sinds 2004 door Nike.

In plaats van het logo van Football Australia te tonen, draagt het shirt van Australië traditioneel het wapenschild van Australië op de linkerborst. Het team droeg de traditionele groen en gele kleuren voor het eerst in 1924. De Australische WK-tenues van 1974 werden geproduceerd door Adidas, net als alle andere tenues van de nationale ploeg in het toernooi, waarbij Adidas het evenement sponsorde. De tenues waren echter voorzien van het merk Umbro, vanwege het Australische partnerschap van de fabrikant in die tijd. Nike verlengde de deal met de FFA in 2012 voor nog eens 11 jaar en gaf hen de rechten om nationale teamtenues te maken tot 2022. In de aanloop naar het WK 2014 werden de nieuwe tenues die het team zou gaan dragen onthuld. Het ontwerp van de nieuwe kits omvatte een effen geel shirt met een groene kraag, effen donkergroene shorts en witte sokken, een eerbetoon aan de 1974 Socceroos. Aan de binnenkant van de nek was ook de quote "Wij Socceroos kunnen het onmogelijke doen" geweven, van Peter Wilson, de aanvoerder van het Australische team van 1974. Deze kit werd goed ontvangen. In maart 2016 onthulde de FFA de nieuwe Socceroos-kit, die bestond uit een gele trui, gele shorts en groene sokken. Dit was naar verluidt in overeenstemming met een richtlijn van de FIFA, die alle nationale teams opdraagt om bijpassende shirts en shorts te hebben. Het publiek was het er niet mee eens, vooral vanwege de kleurverandering van de shorts, van traditioneel groen naar geel.

Bijnaam

De bijnaam van Australië, "Socceroos", werd in 1967 bedacht door de journalist Tony Horstead uit Sydney tijdens zijn verslag van het team op een goodwill-tournee naar Zuid-Vietnam tijdens de Vietnam-oorlog. De bijnaam wordt algemeen gebruikt door zowel het Australische volk als het bestuursorgaan, de FFA. De bijnaam vertegenwoordigt een culturele neiging voor het gebruik van spreektaal in het land. Het vertegenwoordigt ook de Australische Engels gebruik van de naam van de sport.

De naam zelf is vergelijkbaar met de meeste andere Australische nationale representatieve sportteam bijnamen; informeel gebruikt bij het verwijzen naar het team, in de media of in gesprek. Evenzo is de naam afgeleid van een bekend symbool van Australië, in dit geval, de kangoeroe. De woorden voetbal en kangoeroe worden gecombineerd in een portmanteau woord als voetbal-roo, zoals Olyroos voor de Australische Olympische voetbalploeg of Hockeyroos voor de Australische nationale vrouwen hockey team.

Rivaliteiten

De oude rivalen van Australië zijn de trans-Tasman buurlanden Nieuw-Zeeland. De geschiedenis van de twee teams gaat terug tot 1922, toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten in hun beider internationale debuut. De rivaliteit tussen de Socceroos en de All Whites (Nieuw-Zeeland) maakt deel uit van een bredere vriendschappelijke rivaliteit tussen de buurlanden Australië en Nieuw-Zeeland, die niet alleen van toepassing is op de sport, maar ook op de cultuur van de twee landen. De rivaliteit werd versterkt toen Australië en Nieuw-Zeeland beide lid waren van de OFC en regelmatig deelnamen aan de finales van de OFC Nations Cup en aan de kwalificaties voor de FIFA World Cup, waar slechts één team van de OFC doorging naar de World Cup. Sinds Australië in 2006 de OFC verliet om zich bij de AFC aan te sluiten, is de competitie tussen de twee teams minder frequent. De rivaliteit tussen de twee teams is echter nog steeds sterk, met af en toe een wedstrijd die veel media- en publieke aandacht krijgt.

Na de toetreding tot de AFC begon Australië een felle rivaliteit te ontwikkelen met Aziatische grootmacht Japan. De rivaliteit begon op de World Cup 2006, waar de twee landen werden samen gegroepeerd. De rivaliteit hield aan en de twee landen ontmoetten elkaar regelmatig in verschillende AFC-competities, waaronder de finale van de Aziatische beker in 2011 en de kwalificatie voor de wereldbekers van 2010, 2014, 2018 en 2022.

Een andere grote rivaal binnen Azië is Zuid-Korea, waar Australië het in de jaren zeventig in drie WK-kwalificatiecampagnes tegen opnam en die elkaar sinds de toetreding tot de AFC regelmatig hebben ontmoet, waaronder de overwinning van Australië in de Aziatische bekerfinale van 2015.

Supporters

De belangrijkste supportersgroep van het Australische nationale team is Socceroos Active Support (SAS).